شـ(ع)ـر

بالای سرم مردمی گناهکار گریخته. پای کوبان سقفِ پلک ریخته. پا می‌کوبد مبادا از حدقه چشم‌ها دیده شود. دو چشم من مأمن مردم گناهکاری که در خفای مدام می‌ترسد و می‌رنجد. راهی غیر مخفی شدن و هراسیدن و رنجیدن نمی‌بیند. گاهی چند نفر از تحمل گناه آب شده، مردگان را در پرتگاه انداخته و دیگر یادی زِ آنها نمی‌ماند.